ODTÜ'de hayat ilginçtir. Dönem başladığında her şey çok güzeldir. Kampüste insan namına sadece öğrenciler, hocalar, bir de yurtlardan öğrenci işlerine, kafelerden kantinlere çalışanlar vardır. Hele bir de evde veya kampüs dışında değil okulun yurtlarından birinde kalıyorsanız sanki kışladaymışçasına sivil hayatla ilişkiniz sıfır bile olabilir ve bu hiç sorun değildir: Ortalık…
Hayırsız evlat olduğunuz zaman ailenizin sizden beklentisi düşer. O derece ki "parasını ben vereyim de gidip ekmek al" denildiğinizde para üstüyle cips ve kola alsanız, poşette de üç yerine de iki ekmek olsa dahi "aslanım kaplanım ekmek almış da gelmiş" der ve bağırlarına basar, sevinç çığlıklarını da gurur pınarından çıkan…
Zaman akıp geçti. Okuldan arta kalan vakitte Rıfat Efendinin yanına gidip çıraklık yapıyordum. Dediği doğruydu, nasipte varsa gerçekten insanın karşısına çıkıyordu. O küçük, elvan boyayla boyanmış gibi duran ve kapı açılır açılmaz insanı sarıp sarmalayan bin bir kokunun bulunduğu yer, asla boş olmuyordu. Ezkaza boş kaldığı zamanlarıysa toplu alım yapan…
Okulun ikinci haftası ders çıkışında, içinden geçtiğim parkta bir banka oturmuş Rıfat Efendiyi buldum. Saçı ve sakalı kesilmişti, benim gibi o da bayağı kilo vermişti. İlk bakışta tanıyamadım. Ayağa kalktığında kendisi olduğunu anladım fakat bir eksik vardı: Kolon altında kalan ve kendini çıkarırken bizi en çok zorlayan sol bacağını doktorlar…
Günler günleri kovalayıp hafta oldu; haftalar aylara, aylar da yıllara dönüştü. Yedi yaşım sekize döndü, sekiz dokuza tamamlandı derken seneler geçti. Anacığımı görmemeye ama her an onunla yaşamaya artık alışmıştım. Kapımızın her çalınışında kalbim hala atıyordu ama onu görmeyi beklememem gerektiğini de biliyordum. Boşuna dememişler: Öksüzün kolu, yetimin kanadı kırıktır.…
Adım Savcı Adil Hakkatapan. Bin dokuz yüz seksen yılının on iki Eylül günü, merhum peder beyimin deyişiyle Evren Paşa’ya selam durarak doğmuşum. Askerken doğru düzgün selam vermeyi beceremediğim için üstlerimden yediğim dayakları uç uca eklesek dünyayı üç kere dolaşacağından sebep kendisinin neden ve nasıl bu kanıya vardığını bu yaşımda dahi…
Dördüncü yurt, ODTÜ numaralı yurtları içinde en stratejik ve merkezi konuma sahip: Göt dondurandan geçip yurtlar bölgesine geldiğinizde ilk olarak sağınızda 3. yurt var, onu geçtiğiniz anda sağınızda bitiverir. A4'ten girerseniz göbeği geçersiniz, 2. ve 5. yurdun bahçelerinin hemen arkasında 4. yurda gelirsiniz. Çarşıdan, Mediko'yu solunuza alarak gelirseniz, yani yoldan…
Kendisini ilk defa bir seçmeli derste görmüştüm. Kara saçlı kara gözlü, utangaç, iyi niyetli, tatlı... Üç saniyelik o ilk karar anında aklınıza gelebilecek olumlu sıfatların ve tanımlamaların helalinden yarısını hemen nöronlarımdan akıtmış, "elim nerede lan? Hah buradaymış" dedirtmişti. Üstünüze afiyet, öyle bakılır bir yüzüm yoktur. Bedenimse yüzümden de çirkindir. Konuşmaktan…
İmam Ali'ye atfedilen bir söz var. Der ki: Ruhlar, kalu belada bir aradaydı. Orada birbirlerini görüp sevenler bu dünyada da birbirini buldu ve sevdi, orada birbirlerini sevmeyenler burada da birbirini buldu ve sevmedi. Bazı kimseler konusunda bu sözün doğru olduğunu düşünüyorum. Öylece, sadece merhaba merhabadan sonra seviyorum. İlk yaz okulumda…
Eğer Ankara'ya İstanbul'dan gitmişseniz diyeceğiniz şey bellidir: Çok çalışıp ortalama yapacağım, İstanbul'a yatay geçişeceğim. Ben de bu pek de istisnai olmayan güruhun bir neferiydim. Gözlüklüydüm, top sakalım vardı, bağrı açık gömleğin altına tişört giyiyordum... Ben yine "İstanbul'a dönücem ben ya" diye bıdıladığım bir gün oda arkadaşım İzmirli Anıl abi, üzerinden…